zimną kawę ogrzewam absurdem
Adaś ma 12 tygodni i 2 dni, Marzenka ma tygodni 15. Jeśli oboje urodzili się w lutym, a w ostatni piątek stycznia słońce zaszło o godzinie 16:29, to… ile tygodni ma Twoje dziecko? Odpowiedź rozpisz poniżej.
II trymestr ciąży. Tak słodki, że aż zęby bolą. Bajeczny, wyczekany, wyszczekany jak podwórkowy burek, nierealny jak sen, który się nie śnił. Cudownie, rozkosznie, fantastycznie… nudny. Nie cierpię nudy, powiedziałby smerf Maruda, gdyby istniał. Nie cierpię II trymestr, nie cierpię ciąży.
Bo mój syneczek to śpi w hałasie – wyjaśnia znajoma – od samiusiego początku go uczyłam. Widzisz, jaki grzeczny? I dużo śpi, dużo. I w domu mogę wszystko zrobić. Bo nic go nie budzi – na dowód wysyła zdjęcie śpiącego sebusiabrajankajanuszka czyjakmutam – Widzisz, gdybyś robiła tak jak ja…
Ssie. Powoli, miarowo. Jak małe spragnione bliskości kocię, które zaspokoiło potrzebę głodu, ale nadal nie chce oderwać się od mamy. Zerkam na niego ukradkiem. Bardzo ukradkiem. Nie chcę mu przerywać. Ale. Uch. Zauważył. Powoli podnosi wzrok… Tego, co dzieje się potem, nie doświadczy żaden mężczyzna.
Dzień matki. Mój pierwszy. Siedzę i dumam. Z nosem na kwintę, z refleksją w garści. Jak ten miś, co oklapłe uszko ma, a o drugim nikt nie pamięta. I coś Ci powiem. Zanim na telefonie wyklepiesz rutynowe „wszystkiego najlepszego”, zanim rzucisz „kocham” i odwrócisz się do swoich spraw. Zanim powiesz „dziękuję”. Przeczytaj. To miał być […]
Mówiłam, że przyszła matka to matka idealna? To ja. Ta idealna. Matka, która naczytała się poradników i mądrych książek, która wiedziała o swoim dziecku wszystko, jeszcze zanim nauczyło się płakać, która miała wszystko zaplanowane, zorganizowane i dopięte na ostatni guzik. Właśnie. GUZIK. Guzik z tego wyszło. Bo potem… urodził się mój syn.
Co piecze, pali i bardzo często występuje w czasie ciąży? Ta reklamowa. Ta legendarna. Typowa. Jedyna w swoim rodzaju. Zgaga. Śni się po nocach i odbiera przyjemność jedzenia. I pomyśleć, że nigdy przedtem nie miałam z nią do czynienia. Kiedy zostałam brzuchatką, poznałyśmy się aż za dobrze.
Mama. Idealnie zaprogramowana machina biologiczna, odpowiadająca za wszystko, wspierająca wszystko, pomocna we wszystkim i na wszystko gotowa. Gotuje, przytula, prasuje. Regularnie. Pociesza, pomaga, pierze. Karmi, dmucha i chucha. I śpiewa. I buja, buja, buja…
Leżenie, spanie, praca, spanie – w pracy, po pracy, przed pracą – spanie, brak apetytu i, no tak, spanie. Pierwszy trymestr ciąży. Coś pominęłam?
Odkąd się pojawił, nie mam życia – napisałam ja nigdy. Wróć. Odkąd się pojawił, nie wiem, jaki jest dzień tygodnia, nie widuję ludzi, których widywałam wcześniej i chodzę spać przed północą – ale mam życie. Inne. Różne od wyobrażonego, trudniejsze od wymarzonego, lepsze od pożegnanego. Oplute, wygniecione, piskliwe i szczere. I czasem myślę, że najlepsze […]
Zaczęłam emocje zauważać. Zaczęłam rozumieć… że nie trzeba ich rozumieć. Na horyzoncie widziałam już wzgórze pełne uśmiechniętych poukładanych ludzi i mieniący się na szczycie napis „samokontrola”. A potem… zaszłam w ciążę.